Wypłata minimalnego wynagrodzenia w 2022 r. będzie kosztować zatrudniającego ponad 3,6 tys. zł – o 253 zł więcej niż w roku ubiegłym. To są rzeczywiste koszty pracodawcy. Poza wynagrodzeniem brutto pracownika za pracę ponosi on bowiem dodatkowe obciążenie w wysokości ok. 20% wynagrodzenia brutto. To efekt zróżnicowania wysokości składek finansowanych przez pracodawcę lub pracownika. O ile koszty składki emerytalnej są podzielone po połowie na pracodawcę i pracownika, to rentowa już w proporcji ok. 77% do 23%. Z kolei składki — wypadkową, na Fundusz Pracy i FGŚP — płaci wyłącznie pracodawca.

Sprawdź, jakie są rzeczywiste koszty pracodawcy i jak je obliczyć? Dowiesz się, ile tak naprawdę kosztuje zatrudnienie pracownika na umowę.

Koszty, które ponosi pracodawca – czym są? 

W niniejszym artykule za koszty pracodawcy przyjmujemy koszty ponoszone przez pracodawcę przy wypłacaniu pracownikowi wynagrodzenie za pracę w określonej wysokości, a więc obciążenia związane z comiesięczną wypłatą pensji. Nie obejmują one innych wydatków związanych z zatrudnieniem pracownika jak np. przygotowanie stanowiska pracy, szkolenia, w tym BHP itp.

W przypadku wypłaty wynagrodzeń mówimy o:

• pensji netto, czyli tym, co pracownik dostaje na rękę;

• pensji brutto określonej w umowie o pracę (pensja netto pracownika powiększona o odprowadzane przez niego składki na ubezpieczenie oraz zaliczki na podatek);

• kosztach dodatkowych ponoszonych przez pracodawcę i związanych z opłacaniem części składek pracownika.

Koszty wynagrodzeń a rodzaj umowy

Przedsiębiorca w swojej firmie może zatrudnić pracowników w oparciu o różnorodne umowy, począwszy od umowy o pracę, a skończywszy na umowach cywilnoprawnych (umowa zlecenia, umowa o dzieło). Różne są też generowane przez nie koszty pracodawców.

Obciążenia pracodawcy a etat

Umowa o pracę rodzi po stronie pracodawcy więcej kosztów niż umowy cywilno-prawne. Składki ZUS w przypadku umowy o pracę, jak i zlecenia, potrącane są z wynagrodzenia pracownika oraz kieszeni pracodawcy. Przy etacie pracodawca ponosi jednak dodatkowo koszty związane np. z rozliczaniem urlopu czy zwolnień lekarskich, czego nie ma przy umowach cywilno-prawnych. Rozkład kosztów składkowych między pracodawcą a pracownikiem ilustrujemy poniżej.

Warto pamiętać, że różne składniki wynagrodzenia mają różne podstawy wymiaru. Podstawą wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne jest np. przychód pracownika z ograniczeniem do tzw. 30-krotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia. To oznacza, że w 2022 r. nie będą już odprowadzane składki emerytalne i rentowe od zarobków pracownika powyżej 177 660 zł (wzrost ze 157 770 zł w 2021 r.). Podstawą wymiaru składki zdrowotnej jest z kolei przychód pracownika pomniejszony o przypadające na niego składki na ubezpieczenie emerytalne, rentowe i chorobowe.

Koszty pracodawcy przy umowie zleceniu i umowie o dzieło 

W przypadku umowy zlecenia trzeba pamiętać, że wynagrodzenie zleceniobiorcy nie może być niższe niż minimalna stawka godzinowa. W 2022 roku wynosi ona 19,70 zł brutto za godzinę. Tak jak w przypadku umowy o pracę kosztem pracodawcy będzie tutaj wynagrodzenie brutto i składki ZUS finansowane przez zleceniodawcę (ub. społeczne, FP, FGŚP).

Z kolei przy umowach o dzieło pracodawca nie odprowadza żadnych składek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Jego obciążeniem będzie jedynie wynagrodzenie brutto zatrudnionego (obejmujące zaliczki na podatek).

Jak obliczyć koszty pracodawcy? 

Pensja brutto za pracę w pełnym wymiarze czasu pracy, czyli na cały etat, nie może być niższa od wysokości minimalnego wynagrodzenia.  W 2022 roku to 3010 zł brutto — ile to daje netto? Na rękę pracownik otrzyma ok. 2010 zł.

Aby zatrudnić pracownika na etat z minimalnym wynagrodzeniem za pracę, pracodawca będzie musiał jednak wygospodarować aż ok. 3626 zł. Rzeczywiste koszty pracodawcy będą jeszcze wyższe, jeśli pracownik uczestniczy w Pracowniczych Planach Kapitałowych (PPK).

Wyliczenie takiego całkowitego kosztu zatrudnienia pracownika nie jest skomplikowane. Wystarczy zsumować składniki wynagrodzenia finansowane przez pracodawcę i dodać je do kwoty brutto pensji. Oto jak wygląda to dla minimalnego wynagrodzenia za pracę.

Łączny koszt zatrudnienia pracownika z pensją minimalną w 2022 r. jest o 253,03 zł większy niż w 2021 r., gdy wynosił ok. 3370 zł.  

Koszty pracodawcy a Polski Ład 

Na wzrost kosztów pracodawcy prawdopodobnie nie wpłynie natomiast Polski Ład. Zmiany wprowadzone ustawą podatkową dotyczą wyłącznie składki zdrowotnej i zaliczki na podatek. To składniki wynagrodzenia, które w całości obciążają pracownika. Kluczowe założenia Polskiego Ładu, takie jak brak możliwości odliczenia składki zdrowotnej od podatku, wyższa kwota wolna, podniesienie drugiego progu oraz ulga dla klasy średniej, wpłyną jedynie na proporcje między wynagrodzeniem netto i brutto pracownika.

Faktoring a rosnące obciążenia pracodawcy

Bez wątpienia obciążenia pracodawców kosztami pracowniczymi znacznie wzrosną w tym roku. To efekt nie tylko wzrostu minimalnego wynagrodzenia za pracę, ale i rosnącej presji na podwyżki płac w związku z wysoką inflacją. Wzrosnąć mogą też jeszcze składki na ubezpieczenia wypadkowe – rok składkowy trwa od 1 kwietnia danego roku do 31 marca roku następnego.

Terminowe wypłacanie wynagrodzeń pracowniczych oraz odprowadzanie składek ZUS i zaliczek na podatki jest niezbędne, by utrzymać firmę w dobrej kondycji. Co jednak zrobić, gdy mamy problemy z płynnością? Warto pomyśleć o faktoringu, który może pomóc w terminowym regulowaniu zobowiązań firmy wobec jej pracowników. Dzięki niemu przedsiębiorcy mogą zabezpieczyć odpowiedni poziom finansowania bieżącego i regulować płatności związane z pracownikami na czas. Faktoring opiera się na wierzytelnościach, czyli fakturach wystawionych przez firmę, które od razu opłaca faktor (nie trzeba czekać na płatność od kontrahenta). Firma po prostu uwalnia środki “zamrożone” w fakturach.

Co więcej, korzystając z faktoringu pełnego, oferowanego przez Bibby Financial Services, można także ubezpieczyć transakcje z poszczególnymi odbiorcami. Uchroni to przedsiębiorstwo przed niespodziewanym zaprzestaniem regulowania zobowiązań przez jego klienta, zwłaszcza w coraz trudniejszej rzeczywistości gospodarczej i rosnących kosztach całej działalności biznesowej (inflacja, wyższe ceny półproduktów i surowców energetycznych). Faktoring pełny (zwany też faktoringiem bez regresu) zabezpiecza przedsiębiorcę przed niewypłacalnością czy skutkami upadłości kontrahenta.